Ομιλία της ΔΑΣ στο 35ο συνέδριο της ΓΣΕΕ

Συνάδελφοι, σες

Όσους ελιγμούς και να κάνετε, όσες κορώνες και να βγάλετε όλους σας παλιούς και νέους εργατοπατέρες σας γέννησε η ίδια μέτρα. Προσκυνάτε τα ιερά και τα όσια του καπιταλισμού.

Οι δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου συνεχίζουν την πάλη τους προσπαθώντας να βάλλουν στην οργανωμένη μάχη κάθε εργάτη και εργάτρια, κάθε εργαζόμενο σε κάθε τόπο δουλειάς. Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα έχοντας επίγνωση των δυσκολιών, προετοιμάζουμε την εργατική τάξη για μακροχρόνιο σκληρό ταξικό αγώνα που απαιτεί θυσίες. Δεν κρυβόμαστε πίσω από συνθήματα. Προχωράμε μπροστά με ταξική αδιαλλαξία, με εμπιστοσύνη στην τάξη μας, χτίζοντας πέτρα τη πέτρα το μέλλον που της ανήκει. Eνα μέλλον που δεν θα έχει καμιά σχέση με την βαρβαρότητα, με την αθλιότητα που ζει σήμερα. Ένα μέλλον όπου η εργατική τάξη θα είναι ο ιδιοκτήτης σε ότι παράγει.

Όλο αυτό το διάστημα καλούσαμε τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στη μάχη κατά της αντεργατικής αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και της σημερινής τρικομματικής, που ισοπεδώνουν τη ζωή τους, με τις σημαίες της ταξικής πάλης. Να κατανοήσουν ότι όλα αυτά που ζουν σήμερα έχουν την υπογραφή των μονοπωλιακών ομίλων, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών. Αποτελούν όρους για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση, είναι όροι της ΕΕ. Το ΠΑΜΕ και πριν από την κρίση προειδοποιούσε για  το τι έρχεται. Μεγάλο κύμα ισχυροποίησης των μονοπωλιακών ομίλων και άγριος πόλεμος σε βάρος της εργατικής τάξης. Έθετε το ζήτημα της ανάγκης οργάνωσης της εργατικής τάξης, οργάνωσης της πάλης και προετοιμασίας της εργατικής τάξης. Το ίδιο κάνουμε και σήμερα. Κανένας εφησυχασμός, καμιά αυταπάτη. Η ε.τ να μην χαμηλώσει τον πήχη των απαιτήσεων της. Να σταθεί όρθια και να διεκδικήσει τη ζωή της ολάκερη.

Θέλουμε όμως  να θυμίσουμε σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που σήμερα άλλες παρουσιάζονται ότι θέλουν δήθεν την ανασύνταξη του κινήματος, άλλες ότι εκφράζουν μια καινούργια, αυτόνομη, ακομμάτιστη και ανεξάρτητη φωνή, ότι είναι τόσο καινούργιοι όσο είναι ο καπιταλισμός.

     Σ’ αυτήν εδώ τη πόλη πριν 19 χρόνια στις 14 και 15 Ιούλη του 1994 διοργανώθηκε συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ προκειμένου να αναπροσαρμοστεί το πρόγραμμα της και να εναρμονιστεί με τις κεντρικές επιλογές της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Η συνεδρίαση αυτή ήρθε σαν επιστέγασμα της στρατηγικής στόχευσης των ηγεσιών της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, της Αυτόνομης Παρέμβασης για το λεγόμενο «εκσυγχρονισμό» του Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος το οποίο υποτίθεται όφειλε να μη μείνει πίσω από τις «εξελίξεις» να δει τις νέες πραγματικότητες, να απορρίψει το παλιό και να εκφράσει το καινούργιο. Η επιχείρηση «εκσυγχρονισμός» περιβλήθηκε με αξιοποίηση του κρατικού μηχανισμού και τη στήριξη του ΣΕΒ. Σ’ αυτήν συμμετείχαν δραστήρια όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Έπρεπε όπως έλεγαν να «ξαναδούμε» και το περιεχόμενο της πάλης και τις μορφές πάλης και την στρατηγική μας μέχρι τώρα.

    Να επαναφέρουμε στη μνήμη σας μερικά σημεία από την τότε εισήγηση.  «Θα μιλήσουμε και εμείς για ανταγωνιστικότητα; Και θα προσδιορίσουμε πως την εννοούμε; Η γνώμη μας είναι ότι ναι. Γιατί σε τελική ανάλυση ο υγιής ανταγωνισμός δεν μπορεί να θεωρείται απειλή. Πρέπει να θεωρηθεί αναπτυξιακό εργαλείο. Η στρατηγική μας δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε λογικές που αρνούνται την πραγματικότητα και οχυρώνονται πίσω από τη λογική του προστατευτισμού. Είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε την πρόσκληση της παγκοσμιοποίησης. Και να κινηθούμε με βάση την ενίσχυση του δυναμισμού στην οικονομία. Να γίνουμε μια αξιόπιστη δύναμη ενός ευρύτατου και τεκμηριωμένου κοινωνικού διαλόγου. Σε τελική ανάλυση ο διάλογος εάν γίνεται με επιχειρήματα, προτάσεις, επεξεργασίες μπορεί να οδηγήσει  τόσο σε συμφωνίες κλπ. Ο Κοινωνικός διάλογος πρέπει όπως είπαμε να κατανέμει τις ευθύνες για την έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη. Και όπως ειπώθηκε στην συνέντευξη τύπου της ΓΣΕΕ προχτές ο κοινωνικός διάλογος είναι εργαλείο της δημοκρατίας. Δηλαδή συνάδελφοι να μας σφάζουν, να μας διαλύουν τη ζωή αλλά με διάλογο.

Αυτή η στρατηγική του 1994 που την αποδέχτηκαν και μπήκαν μπροστά για την υλοποίηση της όλες οι δυνάμεις παλιές και οι λεγόμενες νέες (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΠ)  και  που αποτέλεσε στροφή στο συμβιβασμό και τη στήριξη των επιλογών του κεφαλαίου έως όλα τα κατοπινά Συνέδρια, έως τα πιο κρίσιμα ζητήματα, όπως Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, ελαστικές σχέσεις εργασίας, τον κοινωνικό διάλογο, κ.ά.) σε τι έχει αλλάξει σήμερα; Πιο είναι το νέο που παρουσιάζουν; Τα τρία Α. Ακομμάτιστο, Ανεξάρτητο, Αυτόνομο. Υποκρίνονται, μεταμορφώνονται για να κρύψουν ότι το διαφορετικό που δήθεν εκφράζουν είναι κάλπικο γιατί είναι γεννημένο από την ίδια μήτρα. Αλλάζουν πρόσωπα, ονομασίες, αλλά η στρατηγική τους είναι ίδια. Αυτόνομο και ανεξάρτητο από ποιόν; Ακομμάτιστη η ΠΑΣΚΕ; Η ΔΑΚΕ; Η ΑΠ;

Δηλαδή Βασιλόπουλε και Πεπέ εσύ είσαι αυτόνομος, ακομμάτιστος, ανεξάρτητος; Η Αυτόνομη Παρέμβαση είναι πολύ καλός μαθητής της ΠΑΣΚΕ. Επιδιώκει ένα σ.κ μπροστά στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει κυβέρνηση και να το χρησιμοποιεί όπως έκανε για τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Για να περάσουν οι συνταγές του Ομπάμα, για να κοροϊδεύουν το λαό για το νέο άνεμο που έπνεε με τον Ολάντ κλπ.

Το συνδικαλιστικό κίνημα θα μπορούσε να αντιπαλέψει πιο αποτελεσματικά την επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη. Δυνάμεις υπήρχαν και διαθέσεις αγωνιστικές. Όμως επιλέξατε συνειδητά να μην τις αξιοποήσετε. Οι ευθύνες της ηγεσίαs της ΓΣΕΕ, των παρατάξεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού είναι εγκληματικές. Γιατί κινούνται στη γραμμή της ΕΕ, της ανταγωνιστικότητας, της άρνησης σύγκρουσης με το κεφάλαιο, του αποπροσανατολισμού.

Θέλουμε να καλέσουμε από αυτό το βήμα την εργατική τάξη κάθε τίμιο και αγωνιστή συνδικαλιστή να δώσει τη μάχη για την διεκδίκηση της ΕΓΣΣΕ και των κλαδικών συμβάσεων, απαιτώντας να ξεκινήσει τώρα η διαδικασία παίρνοντας όλα τα πρακτικά μέτρα.

Η αστική τάξη μπροστά στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης ψάχνει να βρει πολιτικό προσωπικό που θα μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικό,  που θα είναι κυματοθραύστης των αγωνιστικών διαθέσεων, της ανόδου της ταξικής πάλης.

Αυτό επιχειρεί να κάνει και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η Αυτόνομη Παρέμβαση επιχειρεί να γίνει ΠΑΣΚΕ στη θέση της ΠΑΣΚΕ, να συσπειρώσει εργαζόμενους και συνδικάτα στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα μέσον για τη διεκδίκηση της κυβέρνησης και τη στήριξη του κυβερνητικού έργου της. Και σε αυτή την κατεύθυνση ένα μέρος του μηχανισμού του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού έχει επανδρώσει το μηχανισμό της, έχει ήδη πιάσει στασίδι.

Η ΑΠ μιλάει για χρεοκοπία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού; Ναι αλλά αυτό που κρύβουν και αποφεύγουν να πουν σαν ο διάολος το λιβάνι, είναι ότι αυτό που χρεοκόπησε είναι η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, των κοινωνικών διαλόγων. Οχι μόνο συμφωνούσαν με τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές, όχι μόνο ήταν συνδιαμορφωτές, αλλά κυρίως μπήκαν μπροστά για την υλοποίηση τους. Τώρα ανακάλυψαν ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ χρεοκόπησε και απαξιώθηκε;

Πολέμησαν με νύχια και με δόντια το ΠΑΜΕ, όταν πριν από 13 χρόνια έβαλε ζήτημα ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος και αποχώρησε από τα προεδρεία της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Ξέχασαν ότι χρόνια τώρα προσπαθούν να διορθώσουν τη γραμμή της ΓΣΕΕ και την καλούν να μπει μπροστά για να οργανώσει αγώνες.

Και τι δεν είπαν και συνεχίζουν και τώρα στην ίδια ρότα να λένε, ότι διασπάμε το σ.κ, οτι πολώνουμε και εμποδίζουμε την ενότητα της εργατικής τάξης.

Επίσης, τα στελέχη της Α.Π δε μας λένε με βάση ποια κριτήρια τεκμηριώνουν τη θέση τους για χρεοκοπίας της μιας η της άλλης γραμμής. Αλλά να πια είναι η στάση τους και στο διεθνές κίνημα.

    Σύσωμη η ηγεσία της ΓΣΕΕ και η Αυτόνομη Παρέμβαση μετέχει και στηρίζει ενεργά τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), στην οποία ανήκουν σχεδόν όλες οι Συνομοσπονδίες και οι Ομοσπονδίες ισχυρών κρατών της ΕΕ, οι οποίες έχουν στηρίζει την εφαρμογή όλων των αντεργατικών πολιτικών, με τρανταχτά παραδείγματα στη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία και αλλού. Αυτές οι δυνάμεις με τη γραμμή τους έχουν βάλει στο περιθώριο, σπρώχνουν εκατομμύρια εργατών στον συμβιβασμί, στην απογοήτευση, τους αλυσοδένουν  με τα δεσμά της ταξικής συνεργασίας και έτσι  τα αντιλαϊκά μέτρα, εφαρμόζονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης χωρίς καμία αντίσταση.

Η Αυτόνομη Παρέμβαση πριν από κάποια χρόνια εκθείαζε και χειροκροτούσε τα κινήματα κατά της «παγκοσμιοποίησης» που τελικά σαν αποτέλεσμα είχαμε τα κινήματα αυτά να γίνονται στυλοβάτες της προεκλογικής εκστρατείες του OΜΠΑΜΑ να υποστηρίζουν σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στη λατινική Αμερική.

Το σίγουρο είναι ότι χωρίς την ακούραστη δράση του ΠΑΜΕ η κατάσταση για τους εργαζόμενους θα ήταν πολύ χειρότερη.

Λένε ακόμα οτι θα επιδιώξουν το κίνημα να ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία στην εργατική τάξη. Με ποιες δυνάμεις;

Θέλουν αλλαγές σε πρόσωπα, προωθούν νέα σχήματα, συσπειρώνουν ότι ετερόκλητο στοιχείο υπάρχει. Δε θέλουν αλλαγή ρότας του συνδικαλιστικού κινήματος. Αλλαγές προσανατολισμού σε ταξική κατεύθυνση δε θέλουν. Θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα στην υπηρεσία των πολιτικών τους επιδιώξεων. Αυτό προκύπτει από τις θέσεις και την πρακτική τους.

Χρόνια τώρα, με σχέδιο, σε δεκάδες Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα κατεβαίνουν σε ενιαία ψηφοδέλτια και συγκροτούν κοινά προεδρεία με ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, με μέτωπο απέναντι στο ΠΑΜΕ και την ταξική γραμμή πάλης. Ανάμεσά τους οργανώσεις, όπως οι Ομοσπονδίες Τροφίμων και Ποτών, Φαρμάκου, ΠΟΘΑ, τα Εργατικά Κέντρα Καρδίτσας, Δράμας, Ναύπακτου, και σε πολλές 10άδες ακόμα Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Κουβαλούν μαζί τους στοιχεία που έχουν αμαρτωλό παρελθόν και είναι ανώτερα στελέχη επιχειρηματικών ομίλων π.χ Σωματεία των Σούπερ Μάρκετ, στους Ναυτιλιακούς υπάλληλους κλπ.

• Λένε ότι απαιτείται επαναπροσδιορισμός για να βγουν τα Συνδικάτα από την αναξιοπιστία, να αλλάξουν τους συσχετισμούς, την ηγεσία, τον προσανατολισμό.

Δε μας λένε όμως σε ποιο ακριβώς ζήτημα χρειάζεται επαναπροσδιορισμός. Στο βασικό ζήτημα της κρίσης, των αιτιών της, της διεξόδου από αυτήν τι λένε;

Ποιος ευθύνεται για την κρίση; Έχουν πει και λένε πολλά. Ευθύνεται ο καζινοκαπιταλισμός, τα golden boys, οι κλέφτες, τα λαμόγια, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης.

Μήπως η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος είναι η αιτία των κρίσεων; Τους σηκώνεται η τρίχα όταν το ακούν.Αφού λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, το ζητούμενο είναι ένα άλλο μείγμα αστικής διαχείρισης, ένας άλλος διαχειριστής.

Θέλουμε να σας θέσουμε ακόμα ένα ερώτημα. Έως πού φτάνουν τα όρια της αντίστασης, σήμερα του συνδικαλιστικού κινήματος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και ποια είναι η προοπτική;

Ο υγιής ανταγωνισμός, το σταθερό επενδυτικό κλίμα, μια δίκαιη φορολογική πολιτική με βασική επιδίωξη να οδηγηθούμε σε μια ανάπτυξη με σταθερότητα και δικαιοσύνη, απαντάνε.

Μέχρι που φτάνει ο αγώνας, ενάντια στις απολύσεις, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, η διεκδίκηση αυξήσεων; Έως εκεί που δεν τίθεται σε αμφισβήτηση η ανταγωνιστικότητα. Γι' αυτό είχαν και δέχεστε τη μερική απασχόληση. Γι' αυτό υπογράφουν πρωτοκλασάτα στελέχη σας σε δεκάδες χώρους ακόμα και μειώσεις μισθών, χωρίς να πέσει τουφεκιά, σύμφωνα με τις επιδιώξεις της εργοδοσίας (Όπως ο πρόεδρος των Ναυτών, που έχει δεχτεί να μην ισχύουν οι κλαδικές συμβάσεις για τους αλλοδαπούς ναυτικούς, να επιτρέπονται και «ορισμένοι» Έλληνες ναυτεργάτες στα κρουαζιερόπλοια, όπως ο Βασιλόπουλος, στέλεχος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ο οποίος συμφώνησε μειώσεις μισθών στους Ναυτιλιακούς και στο Εμπόριο). Εφαρμόζετε τις εντολές των μνημονίων  στους χώρους δουλειάς. Σε τι διαφέρετε από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ; Γι’ αυτό και αποδέχτηκατε την μετατροπή των επικουρικών ταμείων σε επαγγελματικά, όπου οι εργαζόμενοι θα χάσουν βασικά δικαιώματα, η σύνταξη θα γίνει επίδομα πρόνοιας. Μαζί με σας της ΑΠ και όλες οι άλλες δυνάμεις αποδεχθήκατε το τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων στο χρηματιστήριο, να αγοράζονται τοξικά ομόλογα. Μάλιστα μερικοί από αυτούς είναι και ανάμεσα μας. Για παράδειγμα ο γνωστός πλέον Κονιδάρης που είναι υπό την δικαιοσύνη κατηγορούμενος για αγορά τοξικών ομολόγων και που επιχειρεί μαζί με την εργοδοσία και την κυβέρνηση να διαλύσει την ταξική Ομοσπονδία του Φαρμάκου.

• Ακόμα ένα ερώτημα. Αμφισβητείτε την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδους που είναι η μήτρα που γεννά την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης; Όχι,   βέβαια. Τι λέτε; Ανατροπή των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Και έχετε το θράσος και την απαίτηση να ζητάτε από το ΠΑΜΕ να επανεξετάσει τη στάση του. Να επιλέξουν, δηλαδή, οι εργγαζόμενοι  μια από τις κυρίαρχες αντιλήψεις, γραμμές, της αστικής διαχείρισης. Δεν είναι μόνο η ηγεσία της Αυτόνομης Παρέμβασης που ζητά μέτωπο και παλεύει ενάντια στα νεοφιλελεύθερα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας. Μονοπωλιακοί όμιλοι, μεγαλοαστοί, τμήματα του κεφαλαίου, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (π.χ. ΔΝΤ) ζητούν άλλο μείγμα πολιτικής, απαιτούν έως και έξοδο από την Ευρωζώνη.

• Λέτε ότι θέλετε να φέρετε τα πάνω κάτω, να αλλάξουν οι συσχετισμοί, η ηγεσία, ο προσανατολισμός κ.λπ.

Εσείς ζητάτε αλλαγή ηγεσίας αλλά όχι αλλαγή προσανατολισμού.  Ούτε βέβαια αλλαγή προσανατολισμού είναι ο εγκλωβισμός του συνδικαλιστικού κινήματος στην επιλογή μιας εκ των γραμμών της αστικής διαχείρισης, της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της κρίσης, η ανάδειξη μιας εκ των γραμμών αυτών σε κυβερνητική εξουσία.

Σε ότι αφορά την λογική του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού την έχετε κάνει θεό. Σε δεκάδες χώρους συνδικαλιστικά στελέχη της Αυτόνομης Παρέμβασης είναι ενεργητικά, στελέχη του εργοδοτικού και κυβερνητικού μηχανισμού, όπως για παράδειγμα στα σούπερ μάρκετ. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, τα στελέχη σας έχουν ιδιαίτερη συμβολή στα φαινόμενα του εκφυλισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα που πληθαίνουν. Είναι πρωταγωνιστές σε χώρους δουλειάς και κλάδους για απεργίες χωρίς απεργούς, για απεργούς με πληρωμένα μεροκάματα.

Όσο για τον κομματικό σεχταρισμό, τον απομονωτισμό που λέτε εννοώντας το ΠΑΜΕ και τα Συνδικάτα που δρουν με τη γραμμή του, απαντήστε:

Ποια  στρατηγική δικαίωσαν οι εξελίξεις;

• Γιατί είναι σεχταριστική και απομονωμένη η γραμμή που συσπειρώνει δεκάδες χιλιάδες στις απεργίες, στις συγκεντρώσεις και όχι αυτή που συσπειρώνει μερικές εκατοντάδες;
• Γιατί είναι σεχταρισμός και απομόνωση μια θέση που αντικειμενικά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και αντιπαλεύει το κεφάλαιο; Και αυτό ανεξάρτητα αν γίνεται και πόσο από όλη την εργατική τάξη κατανοητή. Μια θέση είναι φιλολαϊκή όχι γιατί γίνεται κατανοητή ή δεκτή άμεσα αλλά γιατί αντικειμενικά είναι υπέρ της εργατικής τάξης.
• Γιατί είναι ενωτική η τακτική της κριτικής στήριξης της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που κατά την εκτίμησή σας όσο το πιστεύετε έστω και καθυστερημένα χρεοκόπησε και όχι η αποκάλυψη αυτής της ηγεσίας και της τακτικής της, των θέσεών της; Σταματήστε να κοροιδεύεται τους εργαζόμενους.
• Αλλα γιατί είναι φοβική η τακτική που συγκρούεται και μάλιστα με κόστος με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, με τους φανερούς και κρυφούς προβοκατόρικους μηχανισμούς, με τους ιμπεριαλιστές και τους μηχανισμούς τους και δεν είναι φοβική η τακτική που υποτάσσεται κι υπηρετεί την εργοδοσία, που χαϊδεύει αυτιά κουκουλοφόρων, που αποκρύπτει ποιοι μηχανισμοί και με τι στόχους λειτούργησαν στο λεγόμενο κίνημα της πλατείας, που αποφεύγει τις γενικές συνελεύσεις όπως ο διάολος το λιβάνι και φτιάχνει συντονιστικά από τα πάνω χωρίς καν αποφάσεις ΔΣ Σωματείων.

Όσο για τις δημοκρατικές διαδικασίες, να αναφέρουμε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα σούπερ μάρκετ που σε αγαστή συνεργασία με την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ ούτε καν συμμετοχή στις αρχαιρεσίες εργαζομένων που δεν είναι της αρεσκείας τους και της αρεσκείας της εργοδοσίας δε δέχονται.

Μιλούν για την ύπαρξη του εχθρού έξω από τα συνδικάτα. Ο εχθρός ήταν και είναι μέσα με τη μορφή του εργοδοτικού συνδικαλιστή, της ταξικής συνεργασίας. Ο εχθρός ήταν μέσα, όταν οι ηγεσίες των Συνδικάτων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη στήριζαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη «Λευκή Βίβλο», τους όρους δηλαδή για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Ο εχθρός είναι μέσα, όταν συνδικαλιστικές ηγεσίες μαζί με τους εργοδότες υπογράφουν μειώσεις μισθών και συζητούν το ποσοστό της μερικής απασχόλησης.

Ο εχθρός είναι μέσα, όταν ηγεσίες συνδικαλιστικών παρατάξεων και Συνδικάτων λένε στους εργάτες ότι ο καπιταλισμός δε χρειάζεται να ανατραπεί, γιατί υπάρχει διαχείριση που μπορεί να τον καταστήσει ανθρώπινο, φιλολαϊκό.

Γι' αυτό και δε διστάζουν να εκφράσουν το θαυμασμό τους για μοντέλα διαχείρισης του καπιταλισμού, όπως αυτά της Βραζιλίας, της Αργεντινής, αποκρύβοντας τον αμύθητο πλούτο που συσσωρεύουν οι καπιταλιστές σε αυτές τις χώρες, την ίδια ώρα που διευρύνεται η φτώχεια και η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Η φτώχεια και η εξαθλίωση σε αυτές τις χώρες φτάνει σε πολύ ακραία όρια. Είναι τμήματα που έχουν μειώσει κατά πολύ τις απαιτήσεις τους και μπορούν κατά συνέπεια να ικανοποιούνται και με ορισμένα ψίχουλα. Έτσι σκέφτεται ο ΣΥΡΙΖΑ να καταπολεμήσει τη φτώχεια; Κοροιδεύετε τους εργαζόμενους γιατί πρώτοι εσείς ακόμα και αυτά που προτείνετε τα προσαρμόζετε στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής οικονομίας. Ο δικός σας Σταθάκης πρόσφατα μιλώντας για τον κατώτερο μισθό είπε οτι θα δούμε αν θα επανέλεθει όπως ήταν πριν και αυτό θα εξαρρτηθεί απο την κατάσταση της οικονομίας.

Το μυαλό όμως αυτών είναι στις καρέκλες και στην κυβέρνηση.

Το αρνητικό για την εργατική τάξη είναι ότι σήμερα η πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος δεν αμφισβητεί μαζικά, για την ώρα, την καπιταλιστική ανάπτυξη και εξουσία, αστικές κυβερνήσεις ανεξάρτητα αν είναι «γαλάζιες», «πράσινες» ή «ροζ».

Να υπερασπιζόμαστε την ενότητα της εργατικής τάξης και ως προς τους σκοπούς της. Κίνημα ενιαίο και αποφασισμένο απέναντι στα μονοπώλια, στην ΕΕ για άλλο δρόμο ανάπτυξης, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της, για ρήξεις και ανατροπές, ως το επίπεδο της εξουσίας, για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Από της σκοπιά αυτή, εμείς πρέπει να οριοθετήσουμε την πραγματική διαχωριστική γραμμή. Γραμμή ταξικής πάλης ή συμβιβασμού με το κεφάλαιο. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα και όχι η «κομματικοποίηση» που διαλαλεί η Α.Π.

        Οι δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης είναι αυτές που με κάθε ευκαιρία χαιρετίζουν κάθε λογής μορφή δράσης που αρνείται και αντιστρατεύεται οποιαδήποτε οργανωμένη δράση με αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, με πυρήνα την οργάνωση στον τόπο δουλειάς με κατεύθυνση την αναμέτρηση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Χαιρετίζουν και επιδοκιμάζουν τα «κινήματα των αγανακτισμένων» που οδήγησαν μεγάλη μερίδα του λαού στην απογοήτευση, τη μοιρολατρία σε στείρα αντιμνημονιακή στάση, διαμορφώνοντας  ευεπίφορο το κλίμα για την αποδοχή των συνθημάτων, με αποτέλεσμα να σπρώξουν παράλληλα τμήμα των ανθρώπων που μετείχαν στις συγκεντρώσεις αυτές στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Στις πλατείες πέταγαν όπως έλεγαν το κομματικό τους καπέλο και φόραγαν το καπέλο του ακομμάτιστου, του ανεξάρτητου. Τελικά τι έδωσε η πλατεία; Εκτόνωση, απογοήτευση και φόβο.

Επικρίνουν την συγκυβέρνηση για ανυπαρξία διαπραγμάτευσης της δανειακής συνθήκης με πάση θυσία παραμονή στο ευρώ. Αυτής της γραμμής και αυτής της στρατηγικής είναι απόρροια και η στάση της Α.Π σε μια σειρά κλάδους και Ομοσπονδίες, όπου πρωτοστάτησαν στην υπογραφή συμβάσεων με μειώσεις μισθών.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να αξιοποιήσουν τη πείρα τους, πρέπει τώρα να απομονώσουν αυτές τις παρατάξεις και τη γραμμή τους. Είναι επικίνδυνοι κι επιζήμιοι για την ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Ενός κινήματος που θα βάζει εμπόδια, θα αντιπαλεύει τον ταξικό αντίπαλο και θα φωτίζει την πραγματικότητα κατά τέτοιο τρόπο για να κατανοείται η αναγκαιότητα αλλαγής τάξης στην εξουσία.

Ο ρόλος του ΠΑΜΕ ήταν καθοριστικός ώστε:

• Να κερδίσει έδαφος στη συνείδηση περισσότερων εργαζομένων η αντίληψη ότι υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας
• Να τεθούν υπό αμφισβήτηση στις συνειδήσεις περισσότερων εργαζομένων η «ανταγωνιστικότητα», «κερδοφορία», «λειτουργία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια», ο «κοινωνικός διάλογος», οι ιδιωτικοποιήσεις, το Μάαστριχτ.
• Να εξοπλιστεί, το κίνημα με ένα σημαντικό πλαίσιο στόχων πάλης και αιτημάτων που στηρίζεται σε βασικούς άξονες που εκφράζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Για παράδειγμα, στο ποιος παράγει τον πλούτο και ποιος τον καρπώνεται, στις σύγχρονες απαιτήσεις και ανάγκες της εργατικής οικογένειας.
• Στην πραγματοποίηση επιτυχημένων απεργιών, ακόμα και απεργιών πανελλαδικής εμβέλειας, με ευθύνη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος - για την υπογραφή ΣΣΕ, απεργίες των ταξικών ναυτεργατικών σωματείων ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ κ.ά. -, σε αντίθεση με τη ΓΣΕΕ, την ΠΝΟ, τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Σας θυμίζουμε εδώ τη στάση της ηγεσίας των σωματείων των μεταφορών όταν επιστράτευσαν τους εργαζόμενους. Τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία συνέχισαν και σήκωσαν το μπόι ψηλά συμμετέχοντας στις απεργιακές κινητοποιήσεις πετάγοντας στα άχρηστα τα φύλα επιστράτευσης σε αντίθεση με τα σωματεία που στην ηγεσία τους είναι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, της Αυτόνομης Παρέμβασης, της ΔΑΚΕ όπου έβαλαν το κεφάλι στα σκέλια παρά τις διαθέσεις των εργαζομένων. 
• Στην προετοιμασία, στην περιφρούρηση των αγώνων, στη συμμετοχή περισσότερων εργαζομένων, με ηρωική προσπάθεια των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στα εργοδοτικά γκέτο, ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα, με συμμετοχή εργατικής, φοιτητικής νεολαίας σ' αυτό το σχολειό της διαπαιδαγώγησης.
• Στα βήματα που έγιναν στην κοινωνική συμμαχία, την κοινωνική δράση εργατών, ΕΒΕ, αγροτών, φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών.
• Στο να μην πετύχει η προσπάθεια διαφόρων κέντρων, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, η αγανάκτηση, ο θυμός της εργατικής τάξης και της νεολαίας, να εκφράζεται χωρίς αιτήματα και στόχους, να μην ταυτίζεται με τους κουκουλοφόρους και την τυφλή βία, αλλά να αναδειχτεί η ανάγκη της οργανωμένης, μαζικής, περιφρουρημένης με αιτήματα και στόχους, πολύμορφης πάλης του εργατικού και νεολαϊστικου κινήματος.

Συνάδελφοι, σες

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι κινητοποιήσεις στις πλατείες αρκούν για να τον απαλλάξουν από τα παλιά και νέα δεινά που του φόρτωσαν, δίχως κίνημα που να έχει ρίζες στα εργοστάσια και στους κλάδους, σε κάθε τόπο δουλειάς, ενάντια στην τάξη των κεφαλαιοκρατών.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι μακριά από όλα τα κόμματα ή και εναντίον όλων. Ένα τέτοιο κίνημα είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στην πολιτική των κεφαλαιοκρατών, να συμβάλλει στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του λαού. Το αστικό πολιτικό σύστημα δε διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται.

Είναι αυταπάτη να προβάλλει ο εργαζόμενος το αίτημα απαλλαγής από το μνημόνιο, δίχως να το συνοδεύει με το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και ανατροπή του κράτους των μονοπωλίων στην Ελλάδα.

Στο ερώτημα λοιπόν τι κίνημα χρειάζεται η εργατική τάξη απαντάμε:

• Κίνημα ταξικά οργανωμένο και προσανατολισμένο, δηλαδή κίνημα απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, το κράτος της, τους νόμους της.
• Κίνημα μαζικό καλά οργανωμένο με βάσει τον τόπο δουλειάς, τον κλάδο, μέσα από σωματεία, σωματειακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα. Σωματεία που θα λειτουργούν δημοκρατικά και συλλογικά.
• Κίνημα απαλλαγμένο από τους κάθε λογής κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλισμούς.
• Κίνημα που δεν θα παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις, αλλά για το σύνολο των αναγκών της εργατικής τάξης.
• Κίνημα διεθνιστικό που θα παλεύει για τους ίδιους στόχους σε κάθε ξεχωριστή χώρα.

Θέλουμε να καλέσουμε τους συνέδρους που εκτιμούν τη στάση του ΠΑΜΕ, την αγωνιστικότητα του, τη δράση του, την μαχητικότητα του, τη γραμμή πάλης ενάντια στα μονοπώλια, που το γνώρισαν στον αγώνα, που μπορεί χτες να διαφώνησαν μαζί του, και θέλουν να κάνουν το βήμα συμπόρευσης έχοντας τις διαφορετικές αντιλήψεις τους να επιλέξουν το ψηφοδέλτιό του όχι μόνο για το σήμερα, αλλά για την συνέχεια του αγώνα, για την προοπτική.

Θέλουμε να κλείσουμε αυτή μας την παρέμβαση τιμώντας την εργατιά της Αλεξανδρούπολης. Πριν από 80 χρόνια στις 7 Νοέμβρη του 1933 σύσσωμη η εργατιά της Αλεξανδρούπολης, αχθοφόροι, ραφτεργάτες, φορτοεκφορτωτές, οικοδόμοι, εργάτες μετάλλου, κεραμοποιοί,     κατέβηκαν σε απεργία διεκδικώντας αύξηση του μεροκάματου, κοινωνικές ασφαλίσεις και αθώωση των εργατών που δικάζονταν για τη διαδήλωση των λιμενεργατών τον Αύγουστο. Οι εργοδότες απέρριψαν τα αιτήματα. Οι συλληφθέντες Σαπουντζής και Ποντίκης καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια φυλακή και εξορία. Η δίκη έγινε χωρίς να επιτραπεί ακροατήριο. Ακούστε τι έλεγε τότε η εκτελεστική επιτροπή της Ενωτικής ΓΣΕΕ.

Άνεργοι, σ΄όλες τις πόλεις, σηκωθήτε στο πόδι, με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις απαιτήστε να σας χορηγηθούν άμεσα επιδόματα και συσσίτια, στέγη, ψωμί, κάρβουνα για σας και για τα πεινασμένα παιδιά σας.

Εργάτες όλων των κλάδων και ανεξάρτητα απο πολιτικές πεποιθήσεις, στα εργοστάσια, στα καράβια, στα λιμάνια, στις οικοδομές, παντού όπου δουλεύετε, καλέστε δραστήρια γενικές συνελεύσεις , απαιτήστε αποφασιστικά την ικανοποίηση των αιτημάτων σας, οργανώστε τον αγώνα σας.

Καμμιά δημαγωγία, καμμιά απειλή, καμμιά τρομοκρατία δεν είνε πιο δυνατή απο το ακατάβλητο Ενιαίο Μέτωπο πάλης των εργατών.

Με επί κεφαλής σας επιτροπές αγώνες, απεργιακές επιτροπές εκλεγμένες απο σας, με την καθοδήγηγση των επαναστατικώ συνδικάτων, τραβάτε μπροστά στον αγώνα μέχρι τη νίκη.

Ζήτω ο ηρωικός αγώνας των εργατών της Αλεξανδρούπολης.

Αποφασιστικά στον αγώνα μέχρι τη νίκη.