"Χαλυβουργία Ελλάδος" ξανά στο προσκήνιο με απολύσεις και μειώσεις μισθών / Άρθρο για τα έργα και τις ημέρες του Μάνεση

Ποιος δεν θυμάται τον 9μηνο ηρωικό αγώνα των εργατών της «Χαλυβουργίας Ελλάδας» στο εργοστάσιο του Ασπρόπυργου. Εκείνο του αγώνα που πολεμήθηκε όσο κανένας άλλος τα τελευταία χρόνια ακόμα και από συνδικαλιστές αλλά άντεξε. Προβάλαμε τότε σαν Σωματείο όσο μπορούσαμε απ’ την πλευρά μας τους συναδέλφους, τους στηρίξαμε και μέσα απ’ το γραπτό ρόλο στην κοινωνία της Καρδίτσας, αλλά και έμπρακτα.

Οι χαλυβουργοί ξανάρχονται στο προσκήνιο και θα λέγαμε πως αυτή η επιστροφή είναι μια δυστυχώς επιβεβαίωση των όσων είχαν προβάλει εκείνο το διάστημα για τους στόχους της εργοδοσίας με σκοπό να αφυπνίσουν και τους υπόλοιπους συναδέλφους τους στα άλλα 2 εργοστάσια στο Βόλο.

Η διεύθυνση της εταιρείας σε συνάντηση, που είχε το Σάββατο, με το Σωματείο Εργαζομένων «Χαλυβουργικής» τους ανακοίνωσε ότι προτίθεται να πάρει τα παρακάτω μέτρα:

·   170 απολύσεις, μέσω «εθελούσιας» εξόδου.

·   20% μείωση αποδοχών.

·   Κατάργηση των έξτρα δώρων που παίρνουν οι εργαζόμενοι το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, 150 και 250 ευρώ αντίστοιχα.

·   Κατάργηση του έξτρα επιδόματος 12,5 ημερομισθίων στην άδεια.

·   Διευθέτηση χρόνου εργασίας με 12ωρα σε 40ωρη βάση τη βδομάδα.

·   Συμψηφισμός στα επιδόματα γάμου και τριετίας.

·   Κατάργηση της κάρτας απεριορίστων διαδρομών για τις αστικές

συγκοινωνίες όπως και των πούλμαν για τη μεταφορά των εργαζομένων.

Παρακάτω παραθέτουμε άρθρο της Κυριακάτικης εφημερίδας «Παρασκήνιο» που περιγράφει τα έργα και τις ημέρες της εργοδοσίας της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» και στην ουσία δικαιώνει τις θέσεις και τον αγώνα του ταξικού Σωματείου των Χαλυβουργών.

Συνδυάστε τα παραπάνω που διαβάσατε με αυτά που ακολουθούν και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Ρεπορτάζ – Έρευνα του ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΖΙΑΜΠΑΚΑ

Μια απεργία-σταθμός στην Ελλάδα του μνημονίου ήταν αρκετή για να σπάσει τα εμπόδιά του στα επιχειρηματικά σχέδια του Νίκου Μάνεση, βιομηχάνου της Χαλυβουργίας Ελλάδος, δίνοντάς του την ευκαιρία να θέσει τις βάσεις για την κατασκευή ενός λιμανιού μπροστά από τη βιομηχανία. Με τον τρόπο αυτόν, ο γνωστός βιομήχανος απέκτησε την πολυπόθητη άδεια σε μια χρονική συγκυρία όπου τα φώτα εστίαζαν σε άλλη κατεύθυνση. Το «φορτίο» του… πλοίου της απεργίας πλούσιο, περιλαμβάνοντας, εκτός από κρυφές συμφωνίες, και υπογραφές, καταγγελίες από και προς κάθε πλευρά για έμμισθη απεργία και απεργοσπασία, απολύσεις απεργών, αναβαθμίσεις απεργοσπαστών, χρήματα κρυμμένα κάτω από τόνους καμινευμάτων, έως και απειλητικές για την ανθρώπινη ζωή περιβαλλοντικές καταστροφές. Η κατασκευή του λιμανιού, όπως και η απεργία, έχουν παράλληλους δρόμους, καθώς ανεστάλησαν και δεν διεκόπησαν. Κομβική ημερομηνία η 1η Νοεμβρίου 2011, πρώτη ημέρα κινητοποίησης, καθώς ο βιομήχανος Μάνεσης έθεσε στους εργαζομένους το εξής δίλημμα: «Ή απολύεστε 180 ή εφαρμόζετε πεντάωρη πενθήμερη εργασία με μειωμένες αποδοχές κατά 40%». Η απάντηση των 379 εργαζομένων ήταν ομόφωνη: «Απεργία». Και πώς να μην ήταν άλλωστε, τη στιγμή που δεν υπήρχε κανένας λόγος περικοπών στις αποδοχές των εργαζομένων, καθώς η βιομηχανική παραγωγή έβαινε κατ’ ευχήν: το 2009 η παραγωγή άγγιξε τους 194.600 τόνους, για να αυξηθεί το 2010 στους 231.000 τόνους, έτος κατά το οποίο το χυτήριο ήταν κλειστό για δύο μήνες λόγω θανατηφόρου εργατικού ατυχήματος, ενώ το 2011, μόνο για δέκα μήνες, η παραγωγή έφτασε τους 266.000 τόνους. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι ο βιομήχανος έβλεπε μια ευκαιρία, μέσω των επιταγών του μνημονίου, να μειώσει τα έξοδά του, ωστόσο η έναρξη των γεγονότων της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» δεν συνέπεσε με μια τυχαία χρονική συγκυρία.

Επιχειρηματική άνοδος με τοξικά καμινεύματα

Ένας βιομήχανος με παγκόσμια δραστηριότητα στην αγορά μετάλλου, από τη Χαλυβουργία του Ασπρόπυργου έως το χρηματιστήριο του Λονδίνου, αναμφίβολα ξέρει να επεκτείνει τα κέρδη του και να «κυνηγάει να μην πηγαίνει τίποτα χαμένο», όπως μας περιγράφει τον κ. Μάνεση ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη Χαλυβουργία, Γιώργος Σιφωνιός. Πέρα από τα σιδηρομεταλλεύματα, κερδοφόρα αποδείχθηκαν για τον βιομήχανο και τα καμινεύματα του εργοστασίου, καθώς «από αυτά και μόνο πλήρωνε τους εργαζόμενούς του» σύμφωνα με τον κ. Σιφωνιό. Με τη Χαλυβουργία και τους ελάχιστους πλέον εναπομείναντες εργαζομένους της να μην έχουν αντικείμενο εργασίας, το κέρδος του βιομηχάνου εκτινάσσεται από την εκμετάλλευση των τόνων καμινευμάτων που έβγαζε τόσα χρόνια η παραγωγή του χάλυβα, μέσω της θυγατρικής του εταιρείας Green Steel. Όπως μας περιγράφει ο κ. Σιφωνιός «αυτή η θυγατρική επεξεργαζόταν τα απόβλητα της Χαλυβουργίας, ό,τι ήταν άχρηστο, ό,τι δεν γινόταν σίδερο, ήταν σαν κάρβουνο για να καταλάβεις, σαν σκουριά. Αυτό το τρίβεις και το κάνεις σαν χαλίκι, γραφίτη, άμμο, για να είναι αντιολισθητικό το οδόστρωμα, ο ασφαλτοτάπητας. Αυτό, όμως, είναι όλο καρκινογόνο, έχει μέσα τοξικά βαρέα μέταλλα, μόλυβδο, κάδμιο, καίσιο, ψευδάργυρο. Το επεξεργάζονται και το δίνουν σε εταιρείες που κατασκευάζουν το εθνικό οδικό δίκτυο. Αυτή η εταιρεία είναι στον ίδιο χώρο με τη Χαλυβουργία. Βάζουν τους ανθρώπους εκεί πέρα και δουλεύουν χωρίς διπλώματα, με μπουλντόζες κ.λπ. και τον πληρώνουν σαν εργάτη». Το υλικό αυτό, όπως μας ενημέρωσε ο ίδιος, χρησιμοποιήθηκε από την εταιρεία ΑΚΤΩΡ κατά την κατασκευή αυτοκινητόδρομων, καθώς και από άλλες εταιρείες κατά την κατασκευή του οδικού δικτύου στον Μαλλιακό και στην Εγνατία. Με απλά λόγια, ο βιομήχανος προέβλεψε πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να «επεκταθεί» επιχειρηματικά μέσω της θυγατρικής του. Την ώρα που ο χρόνος ζωής του κέρδους από τον χάλυβα εξέπνεε, έδωσε βαθιά ανάσα στον τζίρο του, εκμεταλλευόμενος τα τοξικά καμινεύματα. Πνοή, που μάλιστα έγινε «αέρας στα πανιά» του, εκμεταλλευόμενος τη στιγμή που η κοινή γνώμη εστίαζε το βλέμμα της στην απεργία των χαλυβουργών, ενώ υπογραφόταν κρυφά η άδεια κατασκευής του δικού του λιμανιού, μπροστά από τη Χαλυβουργία, με υπουργική συμβολή.

Αίτημα για λιμάνι

Πριν κλείσει ο πρώτος μήνας απεργίας, ο Μάνεσης αιτείται την κατασκευή του λιμανιού της Χαλυβουργίας, λαμβάνοντας τελικά την έγκριση με σχετική απόφαση του υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (αριθμ. πρωτ. 189750) με την υπογραφή του τότε υπουργού Γ. Παπακωνσταντίνου και με ημερομηνία 3 Φεβρουαρίου 2012. Το θέμα έρχεται στην επιφάνεια από το Σωματείο των Εργαζομένων. Ο βουλευτής του ΚΚΕ, Σπύρος Χαλβατζής, καταθέτει σχετική ερώτηση στη Βουλή προς τους τότε υπουργούς Περιβάλλοντος, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, και Εργασίας, Γιώργο Κουτρουμάνη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, απάντησε: «Αναρωτήθηκα –και αναρωτιέμαι και εδώ– ποιον ευνοεί σήμερα η απεργία. […] Μα, είναι μεμπτό, το να δώσεις σε μια επιχείρηση τη δυνατότητα να μπορεί να φορτώσει τα προϊόντα; Αυτό προς όφελος της επιχείρησης είναι μόνο ή της βιωσιμότητας της επιχείρησης και βέβαια και της διατήρησης των θέσεων εργασίας; Εάν, βεβαίως, η επιχείρηση δεν συνεχίσει τη λειτουργία, σαφώς και θα ανακληθεί η άδεια». Με τα ΜΜΕ να επικεντρώνονται αποκλειστικά στο απεργιακό κομμάτι της Χαλυβουργίας, ο Μάνεσης εκμεταλλεύεται την απεργία και βγάζει την πολυπόθητη γι’ αυτόν άδεια. «Ο κ. Παπακωνσταντίνου έδωσε την άδεια να φτιάξει λιμάνι η Χαλυβουργία Ελλάδος τον Φεβρουάριο του 2012, εν μέσω απεργίας. Η αίτηση αυτή υποβλήθηκε ένα μήνα μετά την έναρξη της απεργίας τον Νοέμβριο του 2011. Για το λιμάνι στην Ε.Ο. Αθηνών-Κορίνθου, ο Μάνεσης έχει ιδιοποιηθεί τον χώρο χωρίς να του ανήκει. Έχει κάνει επέμβαση ο Δήμος Ασπροπύργου και παρεμβάσεις στο ΣτΕ. Αυτή την άδεια τη διεκδικούν από πάρα πολύ παλιά, και ο κ. Παπακωνσταντίνου έβγαλε την υπουργική απόφαση εν μέσω απεργίας, κρυφά» λέει ο κ. Σιφωνιός. Το λιμάνι που αιτείται ο Μάνεσης απαιτεί τετραπλάσιο κόστος από το λιμάνι της Ελευσίνας, ενώ η τοποθεσία του, σύμφωνα με το ρυμοτομικό σχέδιο, είχε χαρακτηριστεί ως χώρος περιπάτου από τη Γέφυρα Σκαραμαγκά έως τη διασταύρωση Ασπροπύργου (15-17χλμ), όπως περιγράφει ο πρόεδρος του Σωματείου. «Η άδεια προέβλεπε περιβαλλοντικούς όρους που δεν τηρούνται, έχουν μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα. Προέβλεπε οργανικές θέσεις 420 ατόμων και τη στιγμή εκείνη μας ζητάει ή μείωση των εργαζομένων ή μείωση των οργανικών θέσεων» προσθέτει ο κ. Σιφωνιός. Η περιβαλλοντική καταστροφή της περιοχής, ωστόσο, εντάσσεται σε ένα ενορχηστρωμένο σχέδιο, σύμφωνα με τον Απόστολο Τσοκάνη, δημοτικό σύμβουλο Ασπροπύργου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», ο οποίος δίνει περαιτέρω πληροφορίες για το λιμάνι και την περιοχή, λέγοντας στο «Π»: «Δεν είναι τυχαίο που έρχεται η COSCO στον Ασπρόπυργο και από την άλλη απενεργοποιούν εντελώς το ΙΚΑ Ασπροπύργου. Δεν υπάρχουν δυνατότητες εργασίας, δεν υπάρχει Εφορία. Εδώ που δραστηριοποιούνται οι περισσότερες βιομηχανίες και θα έρθει να δραστηριοποιηθεί μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κόσμο, κανείς δεν θα υπάρχει να τους ελέγξει. Το ΙΚΑ Ασπροπύργου μεταφέρεται από ιδιόκτητο χώρο και το πηγαίνουν σε μισθωμένο στην Ελευσίνα, κάτι εντελώς παράλογο σε περίοδο κρίσης. Δεν υπάρχει έλεγχος εις γνώση τους. Και τώρα τραβάνε όλες τις ελεγκτικές υπηρεσίες μακριά από την περιοχή». Αναφορικά με την απεργία, ο κ. Τσοκάνης υπογράμμισε: «Το καθεστώς που επικράτησε εκεί κάτω ήταν αποπροσανατολιστικό. Με ποια έννοια και γιατί: Αν κέρδιζαν οι απεργοί, θα ήταν προπομπός για να κερδίσουν όλοι οι εργαζόμενοι στο Θριάσιο, το 40% της βαριάς βιομηχανίας δραστηριοποιείται στον Ασπρόπυργο και κυρίως στο Θριάσιο Πεδίο. Δεν είναι τυχαίο ότι ό,τι παραγγελίες είχε η Χαλυβουργία τις έπαιρνε η Χαλυβουργική και του έδινε την προμήθεια. Δηλαδή, τις έπαιρνε ο Αγγελόπουλος, ο μέγας ανταγωνιστής του κ. Μάνεση, τις έπαιρνε εκείνος και του είχε έτοιμη την προμήθεια. Κατ’ επέκταση, ήταν ενορχηστρωμένο το σχέδιο. Αυταπόδεικτο είναι ότι έδωσαν χρήματα δεξιά κι αριστερά».

Άπειρο κέρδος και μόλυνση πάνε πακέτο

Με το κέρδος του Μάνεση να διευρύνεται ακόμη και από τα καμινεύματα, το αντιστάθμισμα που καταβάλλεται στον δήμο από την περιβαλλοντική επιβάρυνση είναι μηδενικό. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν ρωτήσαμε τον κ. Τσοκάνη για το αν καταβάλλει κάποιο σχετικό ποσό η βιομηχανία στον δήμο, εκείνος απάντησε:

«Με κοροϊδεύεις! Δημοτικά τέλη μπορεί να πληρώνουν, τα ποσά αυτά τα οποία νόμιμα τους καταλογίζονται, δηλαδή μόνο για τον χώρο, ουδέποτε όμως έχουν πληρώσει χρήματα για τα καμινεύματα που υπάρχουν από πίσω, τα οποία είναι δίπλα από δημοτικά σχολεία και δίπλα από το γήπεδο που αθλούνται οι πιτσιρικάδες. Αν πας την ημέρα που βρέχει, δεν συζητάμε για τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Γι’ αυτό και κανένας λαϊκατζής και παραγωγός του Ασπροπύργου δεν λέει ότι έχει προϊόντα από τον Ασπρόπυργο, όλοι λένε ότι έχουν από τη Βοιωτία. Κι, όμως, οι μισές λαϊκές είναι από προϊόντα του Ασπροπύργου. Κι εσύ κι εγώ τα τρώμε. Το αντιστάθμισμα σημαίνει ότι σε μολύνω κι έτσι πληρώνω παραπάνω δημοτικά τέλη. Θα έπρεπε να πάει εκεί το υγειονομικό, όπως πάει σε κάθε επιχείρηση και να τους επιβάλει πρόστιμο. Ουδέποτε έχει ασχοληθεί κάποιος. Από πλευράς δημοτικής αντιπολίτευσης έχουμε κάνει πολλές κρούσεις. Οι παραβάσεις είναι ορατές και με τα μάτια, όταν βλέπεις όγκους καμινευμάτων ύψους 30 και 40 μέτρων. Ένα κατάστημα σκραπατζίδικο για να ανοίξει πρέπει να πραγματοποιήσει περιβαλλοντολογικές μελέτες, η μελέτη μπορεί να είναι τέλεια, αλλά τις εφαρμόζει; Και το πιο απλό: κάτω από αυτά τα βουνά καμινευμάτων θα έπρεπε να υπήρχε μπετό, ώστε όταν βρέχει να μη μολύνεται ο υδάτινος ορίζοντας. Εκεί είναι χύμα» συμπληρώνει ο κ. Τσοκάνης, θέτοντας, κατ’ επέκταση, το σοβαρό θέμα υγείας των πολιτών και όχι μόνο του περιβάλλοντος. Αναμφίβολα, η επόμενη ερώτηση στον κ. Τσοκάνη έπρεπε να ήταν «ο δήμαρχος τι κάνει γι’ αυτό;», για να απαντήσει ο κ. Τσοκάνης: «Στα χαρτιά μόνο φασαρία. Πιέζει μόνο στα χαρτιά. Οι κινήσεις του είναι μόνο για το φαίνεσθαι. Αν θες να πιέσεις τέτοια επιχείρηση, δεν μπορείς να έχεις αποτελέσματα έτσι».
 πηγή: http://www.paraskhnio.gr